Ma tu, fiol mia, l’hai vist
‘l sol a nasc’ stamatina?
No, com’hai fatt,
si dormi sempr’
fin’a l’ diec’
e passa, anch’io,
ai tempi mia,
durmiva fin’a tardi
si pudeva, e ‘l sol a nasc’
nun ‘l v’deva mai.
Era bell’ un b’l po’ sa’,
io guasi m’ vuleva
butà giù p’r terra,
in ginucchion,
com’ ch’i omi malì,
quei d’una volta,
ch’adessa no’ machì
dicén “i primitivi”,
ma me a sentill’
m’ c’ vien da rid’.
Io diggh’ ch’ lora c’ sarann
stati, sopra st’ grepp’
da ndò s’ ved ‘l mar,
e po’ machì d’ dietra,
ndò adè c’è sta majesa
secca, sa i zuppi grossi
ch’ fann’ dol ma i occhi,
sa ch’la gramaccia ch’ardà fora
e, in mezz’, bust d’ plastica,
ciavatt’, scarp’ sfundat’,
bossuli vojdi d’ cartucc’,
pezzi d’ fer onti e rug’niti,
madonni e brecci
tacati sal ciment.
Io diggh invec’
ch’ c’er’n tutt’ cerqu’
machì, na volta
ai tempi lora antichi,
e merli e tordi e caprioi,
anca i lupi magara e le volp’
e po’ i cinghiai, i lepri,
l’ starn, i ricci e le fain.
Malì, ndò c’è ch’l po’ d’ pian
c’avrann avut la capanna,
fatta d’ ram’ e foi e cann’,
e ‘n po’ più in là,
vicin’al foss e a l’acqua
è ndò è ch’facev’n ‘l fogh
e magnav’n a la sera
e stav’n caldi
a discurr’, sa i fiulinni
indurmentati su i ginocchi.
Tu p’nsarai ch’ so’ scem
e sicom so’ tu nonn’ e tu sei bon
nun c’hai ‘l curagg’ d’ dimm’l,
anzi pò darsi ch’hai paura
ch’ è l’età ch m’ rincojonisc’.
Dai fiol, sta tranquill’,
è vera, più passa ‘l temp
e più discurr’ a vanv’ra,
ma io stagh’ ben, anzi,
durass’ ‘nchò na mucchia
a sta cuscì. Vedi,
in mezz’al mar malà,
da longh’, io stamatina
ho arvist a nasc’ ‘l sol,
era bell’ un b’l po’,
e già t’ l’ho dett’,
ma nient’ d’ sp’cial,
ch’ nasc’ tutti i giorni
in fin d’i conti, e io
ormai l’aspett’ tutt’ l’ matin’,
ch’a l’età mia, p’r ogni
giorn ch’ passa,
s dorm’ sempr’
‘n tantinin d’ men,
ma è mei, ch’l temp
curr, e più d’ fuga.
Tu fiol mia car’,
un d’ sti giorni,
na volta sola basta,
svegghi’t prest
e vien’l a ved sa me.
Gigetto del Borg