Staccia minena
co’ è ch’ farin’ da cena,
ch’ babbo è andat’ in guerra
e nun artorna più.
J han dett’ “Va malagiù,
va giù a purtà la pac’ ”
e in pac’ ade’ ce lu.
E tu nina d’ nonna
manch’ ‘l cunusc’rai
e nun c’ pudrai piagn’,
perché è fatiga a piagn’
sa na fotografia
e na m’daja e ‘n brett’.
Staccia minena
co’ è ch’ farin’ da cena,
farin’ i maccaron’
p’r babb’ e p’r nunon’,
p’r tutta la cumpagnia.
La cumpagnia s’è sciolta
squajata da l’ bomb’
e babb’t ‘n l’arporta
manch’ ‘l bambin’ Gesù.
Diceva: “ ‘l fo’ p’r lia,
p’r sta fiulina mia,
si parti vuluntari’
t’aument’n’ ‘l salari’.
In fin ‘nn è un m’stier?
Com’ fussi ‘n carp’ntier,
n’idraulich’, ‘n sartor’,
barbier’ o murador’.
E po’ miga vo’ in guerra,
no’ sem’ un corp’ d’ pac’.”
Ecca! Tu guarda invec’
ch’ fin hai fatt’ fiol mia,
quej li sta pac’ tua
nun l’hann’ vuluta cred’.
E sta fiulina bella
che rid’ sopra i ginocchi
da granda c’avrà i occhi
più bej d’ la cità,
e tu ‘n la pudrai ved.
Farin’ i maccaron’
p’r babb’ e p’r nunon’,
p’r tutta la cumpagnia.
Ma la nina…
butt’la via.
Staccia minena
co’ è ch’ farin’ da cena,
ch’ babbo è murador’
e nun artorna più.
J han dett’ “Va malasù,
e smonta ch’ l’ ternit’ ”
e lu è cascat’ giù,
punto. Nicò f’nit.
E tu ninin’ d’ nonna
manch’ ‘l cunusc’rai
e nun c’ pudrai piagn’,
perché è fatiga a piagn’
l’ cronich’ d’i giurnaj,
na canutiera stroppa,
e ‘n par d’ guanti giaj.
Staccia minena
co’ è ch’ farin’ da cena,
farin’ i maccaron’
p’r babb’ e p’r nunon’,
p’r tutta la cumpagnia.
I cumpagni hann luccat’,
chiamat’ ma l’ambulanza
pr’gat’, biastimat’,
ch’ sempr’ la sp’ranza
è l’ultima a murì.
Diceva: “ ‘l fo’ p’r lu,
p’r st’ fiulinn’ mia.
Vò in alt’ e staggh’ atenti,
ma ‘nn’è ch’ poss’ durmì.
Si ved’n’ ch’ sei svelt’
t’aument’n’ ‘l salari’:
i afari ènn sempr’ afari.
E po’ miga vo’ in guerra,
fò sol’ ‘l murador’.”
Eri un ragazz’ d’or’
ch’ fin hai fatt’ fiol mia.
Dulor’ sopra ‘l dulor’
sapè ch’ qualchidun’
dirà ch’ “si però
capac’ ch’era drugat’,
capac’ ch’aveva but’ ”
che insomma è colpa tua.
E st’ fiulin’ machì
che m’ rid’ ‘n‘tra i bracci
da grand’ sarà ‘l purtier’
d’la sguadra d’ la cità,
ma tu nun ‘l vedrai.
Farin’ i maccaron’
p’r babb’ e p’r nunon’,
p’r tutta la cumpagnia.
Ma ninin…
butt’l’ via.
Gigetto del Borg
No coração, talvez
No coração, talvez, ou diga antes:
Uma ferida nasgada de navalha,
Por onde vai a vida, tão mal gasta,
Na total consciência nos retalha.
O desejar, o querer, o não bastar,
Enganada procura da razão
Que o acaso de sermos justifique,
Eis o que dói, talvez no coração.
(José Saramago [1922-2010] – “Os poemas possíveis”)
Qui nel cuore, forse
Qui nel cuore, forse, o meglio ancora:
una ferita inferta col coltello,
da cui sfugge la vita, sperperata,
in tutta la coscienza ci ferisce.
Desiderare, volere, non bastare,
disillusa ricerca del motivo
che spieghi il nostro esistere casuale,
questo è che duole, forse qui nel cuore.
(José Saramago [1922-2010] – “Le poesie possibili”,
trad. di Fernanda Toriello)
Left by Giuseppe Bottazzi on ottobre 27th, 2010