Quant’ ‘na robba è bella
piac(e)ria ma tutti avella,
li stess’ p’ ‘na p(e)rsona,
ch’ oltr’ a bella è anch’ bona.
Ma s(e) aldilà d’ tutt’,
‘n cristian’ foss’ anch’ brutt’,
dà fastidi a chi sta mej
e ma quei ch’ fann’ i bej.
S’ d’ dria s’ dic(e) mal’
quest’ è ‘n vizi g(e)n(e)ral’,
ma no’ dicem’ a S’nigaja
ch’ a dì ben’ nun s’ sbaja.
Machì in piazza sbatti spess’
sa ‘n negrett’ n’ po’ malmess’,
ch’ al parchegg’ è d’ impicc’
s’ t’ chied’ qualch’ spicc’.
P’ parecchi è ‘na rutura,
ma p(e)r lu’ la vita è dura.
St’ por can’ ch’ vien’ da fora,
è ‘n disgraziat’ ch’ nun lavora.
C(i)’avrà pur’ ‘n’ antra faccia,
ma n’e miga ‘na minaccia!
E lù s’aspetta, ‘n v’rità’,
ch’ no’ i’ dam’ la dignità.
Franco Patonico
È davvero una bella poesia che denota un animo sensibile.
Left by Senza Paracadute on ottobre 24th, 2010