O madr mia
com vuria pudè accarezzà
i capei tua bianch
la man mia saria più legera
d’‘na bava d’ vent.
Vuria pudè ancò stregn-t a me
com facevi sempr te
quant’er piculina.
Quant m’saria piaciut
restituì ‘n po,
d’ch’el amor infinit
ch’m’hai dunat.
Ma te, madr mia,
da tropp temp nun c’sei più
e manchi, me manchi ‘melpò.
Adè nun so’co’daria
pr’avett ancò un tantinin
machì vicin a me.
M’ manch-n i surrisi tua,
m’manch-n l’carezz ch’m’facevi,
m’manch-n anch nostr scagnarat,
eri più severa più d’un general
e io tignosa con tutt i fioj.
Ma’pr’me eri ch’el port sigur
‘ndò m’pudev riparà
durant l’ tempest d-la vita.
Sol adè ch’ anch’io so madr
capisc quant ‘è immens l’amor
d’un g-nitor pel fiol.
Più j anni pass-n e più m’ manchi
e ogg ch’è la festa d-la mamma
pr’ fatt i auguri
e mandat ‘n abbracc t’digh :
“T vojo ben‘na mucchia mamma
dovunque te sei!”
Maria Pia Marchetti