Quant m’ piac-rà ma me
parlà in dialett, sarà ch’è stat
el prim linguagg, c’ho imparat.
E’ch’‘l parlà semplic e schiett
ch’mamma sa tant amor
m’ha isegnat.
Era‘l parlà d’tanta gent
semplic e anch un po’ignurant
ma sa un cor grand
sempr pront a datt ‘na man.
Ma so’sigura ch’s’ogg
parlassi sol l’Itaglian
ogn tant m’ piaria la nustalgia,
d’ arparlà com faceva
mamma mia.
m’arcord ch’quant andav a scola
la maestra m’diceva:
“Ragazza mia s’‘n-t -la vita
vo’avè sucess devi sapè parlà
l’Italian p-rfett.”
Ma, me ch’del success
nun m’n’mai fr-gat gnent,
tant ch’adè c’ho gambiat città
ho mischiat ‘l S-nigajes
sa l’Ancunetan.
Ma sempr dialett arman.
Cert ch s’vulessi
pudria parlà l’italian,
e sfurzand-m un po’
evit-ria d’dì qualch sfundon,
ma po’ p-rchè ‘l duvria fa’
p-r aparì quella ch’nun so.
Ma c’è già tant gent
ch’ parla ben un ‘melpò,
ma nun ha capit gnent
d.j veri valori d-la vita.
Allora io vojo cuntinuà a parlà
cusì com m’piac tant a fà.
L’impurtant p-r me
n’ è com parli,
ma avè capit almen
l’alfabet de-la vita.
Maria Pia Marchetti