Marcord ancora quant ch la pora mamma
metteva a tavula i brufadej,
io er fjol pǝrò marcord ch da lǝ sdegn
mǝttev lǝ man ǝŋ tra i capej.
E po mǝ par d’arved, sopra ch la spianatora
ch la stesa bianca sa chi muntirozzi,
ch po dǝ farina erŋ tozzi.
I piavi su sa la cuchiara e
vǝdevi ch la colla bianca ch propri nun sǝ stacava.
Ch la pora mamma mǝ diceva:
“dai magna niniŋ ch eŋ bonj i brufadej”
e io arricc’av ‘l nas e armǝteva lǝ maŋ ǝŋ tra j capej.
Allora mamma piava do ruguli dǝ salciccia,
la stridulava fina, la mǝteva a coc’ ǝŋ- tǝ la padǝlina,
sǝntivi ch la salciccia ch sfrigulava
e sol lǝ svamp tǝ rincuorava.
Dop sopra ch la stesa bianca na bughetta c’ faceva
e con tant amor c’ la versava.
“dai fjuliŋ magna i brufadej sǝ voi cresc’!”
Io cara mamma la salciccia la magnav,
ma i brufadej sopra la spianatora tǝ li lasciav.
Luigi Schiaroli
*(polenta di farina bianca di grano)