Poesie Senigalliesi » Blog Archive » Sei bella S-nigaja
Search

Camin’ pr’ogni via lentament’
Cercand’d’guardà d’quà d’là
p-r pudè imprim’anicò ben‘nt la ment’
cusì quant’sarò luntan’da te cara città,
s’ m’piarà la nustalgia
m’bastarà succhiud’j occhi,e sa la fantasia
m’artruvarò machì da te Senigaja mia!
Cuntinuo a caminà p-r tutt ‘l lungh’mar’
ma quand’arriv’davanti alla Rutonda
m’artorna‘nt la ment’com’era bella
‘nt le serat’ de gala de’j anni cinquanta
l’arved’ch’è tutt’un splendor’
sa la pista piena d’cupiett’
ch’balen’tenendes’stret’stret’,
m’ par’ancò’d’arsentì
l’dolc’canzon’della mia giuventù.
Arprend’a caminà e arriv’fin’al port’
e po’m’trov’davanti alla pescheria,
endò pr’tant’anni e stata
com ‘na seconda casa mia.
Propi malì ‘nt clà piazza dell’erb‘
da fiola c’andav’in bicicletta,
o sui pattini com’‘na saetta .
Vagh avanti ‘n‘altra po’
E m’ trov ‘nt la piazza del Duca,
ch’è duventat’‘l salott della città
malì c’è la funtana sa j leon’ ,
‘l palazett Baviera e la Rocca
circundata da tenera erbetta ,
‘ndò c’facev’fa’le capriol’.
Pass’davanti la scola Pascoli
propi malì so’andata a scola,
all’impruvis’men’nuti ‘nt la ment’‘l ricord’
della maestra e d’tutt’l’cumpagn.
So’cusì felic’ch’arprend’a caminà
par che nisciun’ m’pol’più fermà.
Ma quant’ariv’‘nt la piazza dell’oca
m’arcord’ch’d’istat’c’andav’a beve arsa d’sete.
M’gir’e m’trov’davanti al cors’,
‘ndò ogni sera puntual’c’andav’a fà un gir’,
quant’arivi metà c’è Piazza Roma,
sa ‘l bel’palazz’ del cumun’,
sa cl’arlogg’ vecchi’ch’batt’fort l’ore.
Malì in bella mostra
c’è la statua del Dio Nettuno,
che nialtri scherzosament’
‘l chiamam’‘l monch’ in piazza
èra duventat’el simbul’d’i S-nigajesi.
Perché ‘na volta ch’c’eran’poghi quadrin’
s’dicava:“Spend’,spend’,tant’paga anicò‘l monch’ .
M’arcord’quand’j passav’davanti
s’era tant’fredd’scherzand’j dicev:
“Fatt cuprì fess’nun vedi che sei
duventat’dur’com’un stocafiss’.”
M’pareva ch’lu’tutt’sminchiunat’
m’rispndess: “Te carina mia
nun t’la pià p-r me
tant’io durerò ‘na mucchia più d’te!
P-rò d-l fium’ misa miga m’ poss scurdà
E’cusì dolc e rumantich
ch’ divid’in do’la città.
Dop’ avè fatt sta bella caminata
ripart tutta rig-nerata,
è com s’avessi fatt un zucchett‘nt ‘l passat.
Anch’s’ènn tant’anni ch nun sto più machì
ma è per tutt’l’amor ch’prov p-r te,
ogn vollta ch’artorn
t’trov’ sempr’più bella, mia cara S-nigaja
sarà ch’dentr al cor armani sempr la mia città

Maria Pia Marchetti

Something to say?