‘N-t sta s-rata brutta e minacciosa
soffia ‘n gran vent ch’m’mett paura
par ch’vol spaccà anicò.
Sbatt-n l’persian trem-n i vetri
e j alb-r s’pieg-n in do’.
Sto chiotta chiotta sott l’cupert
e d’ fora s’fa sempr più fort
‘l rumor d-l vent.
Istintivament rabrividisc tutta
in cerca d’calor m’figh più sotta.
Ma sta sera par ch’‘l sonn nun vol ‘rivà,
al’imprivis ‘l cevell s’mett arcurdà
m’arporta indietr ‘n-t-l temp
quant mi’padr
sa ‘na serata brutta cusì
nun pudeva andà a pescà.
Io er’f-lic p-rché clà sera
sarebb stat tutt p-r me.
A chì tempi la gente nu’c’aveva la radio
e la television era sol un sogn american.
Tante cas er-n vecchi’piccul e g-lat.
e i fioj purini avev-n sempr fredd.
Anch la casa mia era aculmò
p-r tant’anni ‘n-t-l lett grand
tra mi’madr e mi’ padr ho duvut durmì.
Cusì a-la sera quand’era brutt ‘l temp
nun v-dev l’ora d’andà a lett insiem a babb.
Pian pian m’ranichiav malì vicin a lu’
ch’c-rcava d’scaldam sal corp ‘sua.
M’arman la t.nerazza d’ch’j mument
quand tra i bracci d’ mi’padr,
ascultav cuntenta l’fòle
ch’inventava sempre p-r me.
Istancabil cuntinuava arcuntà
finchè nun v-deva ch’j ochi
m’s chiudev-n l-ntament,
f-lic sprufundav ‘n-t-l sonn beatament.
Sti ricordi m’artorn-n a-la ment
tutt l’volt ch’è brutt ‘l temp
e soffia fort ‘l vent.
Maria Pia Marchetti