Poesie Senigalliesi » Blog Archive » L’ masch-rin bell
Search

E’ temp d’ carn-val,
l’aria tutt intorn è impr-gnata
dall’udor castagnol.
el cors e la piazza ènn p-n
d’ tant bell masch-rin
ch’enn b-lin cusì tutt culurat,
na muchia d’vestiti ènn bei
ma cost-n m-lpò e nun s’pol fa d’men
d’fa’‘n cert paragon,d’quant no eravam fiol.
S’sa ch’èr-n altri temp
e nun se pudeva spend tanti quadrin
C’s’duveva masch-rà sa quell
ch’s’truvava dentr l’cas.
E l’madr d’‘na volta ciavev-n l’man d’or,
sa un v-stit v-cchio c’n’arfacev-n ‘n ‘altr nov.
Sa‘na camicia e‘na gonna a campana
c’taccav-n qualch frappa
ch’com pr’magia s’trasfurmava
‘n-t ‘n bel v-stit da gran dama.
Quant’èra b-lin ch’el fiol v-stit da fantasma,
o cl’altr da pierrot,fatt sa un v-cchio lenzol.
O chì s’v-stiva d’archin,ch’la madr
sa‘na mucchia d’pazienza aveva giuntat
p-zz-tin pr’p-zz-tin,magara puretta
era stata alzata a cuge pr’tutta la nott.
P-r masch-rass da zingarina o da cuntadina,
prend-vam un vestit d’mamma
‘n-t la vita c’l-gavam ‘na parnanzina,
p-r sopra le spall‘l sciall d’nonna
annudat dietr la schina.
Ai tempi nostri ‘l carn-val era ‘na gran festa,
e nuialtri fioli c’div-rtivam sempr ‘na mucchia.
M’arcord ch’c’era cl’usanza d’andà
p-r l’case e p-r’butteghe dicev-m : “C’è qualcò
p-r st’masch-rin bell?
La gent’surrident e g-nerosa
c’argalava sempr qualcò.
Sol a-la sera s’artunava a casa strach e sf-nit
ma cuntent d’ess riuscit a rimpì la burs-tina
de caramell,ciuculatin e anch qualch sold.
Mi’madr com m’v-deva bucà dentra
capiva quant m’èr div-rtita daj occh
ch’m’ brillav-n d-la cunt-ntezza.
Lia m’ guardava sud-sfatta
p-r avem fatt f-lic sa cul v-stit
ch’sa tant amor m’aveva cugit.
Ma m’ sa ch’ sti fioj d’ogg
anch s’c’hann i v-stiti bei m-lpò
nun s’divert-n mai com fac-vam no’.
Adè ènn furtunati ch’c’hann anicò
e fors anch tropp ma sott,sott
i manca sempr calcò.

Maria Pia Marchetti

Something to say?